ΧΑΡΙΤΑΝΤΗΣ ΑΝΕΣΤΗΣ Χρονολογίες 1946, 1947
O Ανέστης Ι. Χαριτάντης γεννήθηκε το 1894 στο χωριό της Κρώμνης Βαρενού της επαρχίας Χαλδείας της Μικράς Ασίας. Τις γυμνασιακές του σπουδές τις άρχισε στο ημιγυμνάσιο της Αργυρουπόλεως και τις ολοκλήρωσε στη "Μεγάλη του Γένους Σχολή" της Κωνσταντινούπολης, από την οποία αποφοίτησε το 1913. Έλαβε το πτυχίο της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών τον Ιούνιο του 1918. Εργάστηκε επί δύο χρόνια (Μάρτιος 1917 - Νοέμβριος 1918) ως υποβοηθός και στη συνέχεια ως πανεπιστημιακός βοηθός στην Παθολογική Κλινική της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου, η οποία τελούσε υπό τη Διεύθυνση του Καθηγητή Σπ. Λιβιεράτου. Τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις τις εκπλήρωσε ως εθελοντής, καταταγείς το 1917 και υπηρετήσας επί πέντε χρόνια, προαχθείς σταδιακά μέχρι του βαθμού του έφεδρου Λοχαγού του Υγειονομικού. Έλαβε μέρος σε όλες τις εκστρατείες της πολεμικής εκείνης περιόδου, ιδίως στην Μικρά Ασία, όπου, κατά την υποχώρηση του ελληνικού στρατού, αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους με το Σώμα Στρατού του Στρατηγού Τρικούπη. Για την προσφορά του στην πατρίδα τιμήθηκε με τα παράσημα "Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας" ("
επεδείξατο γενναιότητα, ψυχραιμίαν και αυτοθυσίαν
") δύο φορές, "Αριστείον Ανδρείας και Ηθικής Αμοιβής", "Πολεμικό Σταυρό Γ' Τάξεως" ("
κατεδείξατο γενναιότητα και αυτόθυσία
"), και "Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Δ' Τάξεως" ("
προσέφερε πολυτίμους υπηρεσίας εις την πατρίδα
"). Εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1923. Από τότε άρχισε η σταδιοδρομία του ως διακεκριμένου επιστήμονα και η έντονη δραστηριοποίησή του στα κοινωνικά δρώμενα της πόλης, η οποία τον ανέδειξε ως εκλεκτό της μέλος. Το 1923 και επί τρία χρόνια εργάστηκε ως εσωτερικός ιατρός του "Κεντρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης". Τα επόμενα τέσσερα χρόνια και μέχρι το 1930 θήτευσε στο ίδιο νοσοκομείο στη θέση του Επιμελητή Παθολογικής Κλινικής. Εκλέχτηκε, κατόπιν διαγωνισμού, Διευθυντής της Παθολογικής Κλινικής του ιδίου Νοσοκομείου και θήτευσε στη θέση αυτή από το 1930 μέχρι τον Αύγουστο του 1935. Τον Μάιο του 1940 εκλέχτηκε Διευθυντής της Παθολογικής Κλινικής του "Δημοτικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης", όπου υπηρέτησε επί οκτώ χρόνια. Τον Δεκέμβριο του 1945 ανηγορεύθηκε Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με βαθμό "Άριστα" και με θέμα διατριβής: "Η θειαμιδοθεραπεία εν τη ελονοσία". Συμπλήρωσε την επιστημονική του κατάρτιση με ειδικές σπουδές στην Ευρώπη και ειδικότερα στο Παρίσι κατά την περίοδο 1929 - 1930, όπου μετεκπαιδεύτηκε στα αντικείμενα νόσοι της καρδιάς και των αγγείων, φυματίωση, ιατρική ραδιοδιαγνωστική, νόσοι του ήπατος, του πεπτικού συστήματος και νόσοι της θρέψεως. Στη συνέχεια μετέβη στο Davos της Ελβετίας όπου κατά το διάστημα Ιούλιος - Αύγουστος 1930, εμβάθυνε στη Φυματιολογία στο Σανατόριο Schweizerhof. Τέλος μετέβη προς μετεκπαίδευση στο Βερολίνο. Διετέλεσε επί πέντε συνεχή χρόνια Αντιπρόεδρος της "Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης", κατά την περίοδο Φεβρουάριος 1938 - Φεβρουάριος 1943 και επί δύο χρόνια Πρόεδρος (1946 - 1947). Εξελέγη Τακτικό Μέλος της "Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών". Μετείχε επίσης σε πολλά ελληνικά και διεθνή Συνέδρια και οι επιστημονικές του εργασίες δημοσιεύτηκαν σε ελληνικά και ξένα περιοδικά (Ελληνική Ιατρική, Presse Medicale κ.ά.), ενώ προέβη σε σημαντικό αριθμό ανακοινώσεων και επιδείξεων στην "Ιατρική Εταιρεία Θεσσαλονίκης" και στην "Ιατρική Εταιρεία Αθηνών". Το 1937 εξέδωσε εκλαϊκευμένο οδηγό στη δημοτική γλώσσα με τίτλο "Συμβουλές στους φυματικούς". Εξελέγη Καθηγητής της Γενικής Παθολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης το 1948. Κατά τη διάρκεια και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο Ανέστης Χαριτάντης προσέφερε και πάλι τις υπηρεσίες του στην πατρίδα και τιμήθηκε με διακρίσεις, διπλώματα και μετάλλια από τον "Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό" και τη Βασίλισσα. Παντρεύτηκε τη Βασιλική το γένος Γ. Χρυσώτη και απέκτησε μία κόρη. Απεβίωσε τον Νοέμβριο του 1950. Ενδεικτικό της ζωής και του έργου του Ανέστη Χαριτάντη ήταν η νεκρολογία, η οποία δημοσιεύτηκε στο έντυπο της Ποντιακής Εστίας στη στήλη "ΠOΝΤΙΑΚΑ ΠΕΝΘΗ", μέρος της οποίας παρατίθεται ακολούθως: "
Παράλληλα με την Επιστήμην υπηρέτησε και Κοινωνίαν και Έθνος με ένθερμον ζήλον και απόλυτη ανιδιοτέλεια, αναμιχθείς εις την πολιτικήν ζωήν της Χώρας, εις στιγμάς κρισίμους, όταν επίστευεν ότι επιβάλλεται να εργάζεται και εις αυτόν τον τομέα. Γνώμων δε και σκοπός της πολιτείας του ήτο πάντοτε το Εθνικόν συμφέρον και η εξυπηρέτησις της Κοινωνίας. Υπήρξε εξαιρετικός επιστήμων και "ο καλός ιατρός" της παληάς ρομαντικής σχολής, που δεν έθετε την ύλην ανώτερα απ' το πνεύμα, και που ευρίσκετο πάντα στην υπηρεσία του συνόλου. O θάνατος βρήκε τον Χαριτάντη εν τη εκτελέσει του καθήκοντος. Έπεσε νεκρός εις το πέρας του μοιραίου, του κυκνείου του μαθήματος, και εις την αρχήν σχεδόν του Ακαδημαϊκού του σταδίου ως καθηγητού. Η "Ποντιακή Εστία" μαζύ με όλους εκείνους που γνώρισαν και αγάπησαν τον Ανέστην Χαριτάντην -και τον γνώρισαν και τον αγάπησαν τόσοι πολλοί- θρηνεί τον πρόωρο και σκληρό χαμό ενός εξαιρετικού ανθρώπου και επιστήμονος που τίμησε τον τόπο όπου έδρασε, και τον τύπο όπου γεννήθηκε
".
